Helena Pajzderska (Helena Janina z Boguskich Pajzderska-Rogozińska; 1862-1927; pseudonim Hajota, Lascaro, Laskaro) – "polska Karen Blixen"; pisarka i znakomita tłumaczka, poliglotka. Debiutowała w wieku trzynastu lat powieścią Narcyzy Ewuni. W 1885 roku wyszła za mąż za podróżnika i badacza Afryki, Stefana Szolc-Rogozińskiego. Wyjechała z nim do Afryki, na wyspę Fernando Poo (obecnie Bioko), na której prowadzili plantację, ale nie przyniosła ona spodziewanych zysków, które umożliwiłyby podjęcie kolejnej egzotycznej wyprawy. Zarówno to małżeństwo, jak i kolejne skończyło się rozstaniem. Pisarka zmarła w Warszawie, zupełnie zapomniana. Wspomnienia z okresu pobytu w Afryce zawarła w cyklu Z dalekich lądów (opowiadania, powieści Jak cień, Ostatnia butelka, Rosa Nieves). Inne utwory: Ich syn, Ślubna obrączka oraz zbiory nowel: Co życie dało, Błędne koło.