Tadeusz Miciński (1873-1918) – polski poeta, dramatopisarz, prozaik, publicysta; jeden z najwybitniejszych poetów Młodej Polski, prekursor ekspresjonizmu i surrealizmu w literaturze polskiej. Interesował się filozofią, psychologią i okultyzmem. Zaangażowany w sprawę niepodległościową. Czas I wojny spędził w Rosji. Został zamordowany w drodze powrotnej do Polski. Debiutował w 1896 roku jednocześnie jako poeta (poematem Łazarze), prozaik (nowelą Nauczycielka) i dramatopisarz (dramatem Marcin Łuba). Wybrane dzieła: zbiór poezji W mroku gwiazd, dramaty Kniaź Patiomkin, W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu, Termopile polskie; powieści Nietota, Xiądz Faust, Wita, a także zbiór artykułów Do źródeł duszy polskiej.